Στην προηγούμενη μου ανάρτηση ως προς την νοοτροπία του ΚΚΕ, με την ευκαιρία (το κίνημα της πατάτας).

Παραθέτω το απόσπασμα από το βιβλίο μου «Που… Κοινωνία» 1986 τα συμπεράσματα δικάσας.

Η φωνή του Μήτσου γαργάλησε το αριστερό αυτί του Γιώργη, για να διώξει από τη μνήμη του τις ιστορίες του «σοφού» Σωκράτη. Ο Μήτσος συνέχιζε να μιλάει κι ο μπάρμπα-Γιάννης τον άκουγε σκεφτικός.

-   Θυμάσαι, ρε, κείνον τον καθοδηγητή που μας στείλαν τελευταία; Ρε συ,  πού στο διάολο τα βρίσκαν όλα αυτά τα κνώδαλα;

-   Εκείνον, ρε, τον στραβολαίμη που μας μιλούσε δυο ώρες ολόκληρες, λέγοντας παραμύθια της Χαλιμάς... Πως «τον αγώνα δεν τον χάσαμε, πως στο πλευρό μας στέκεται η χώρα του μεγάλου δασκάλου μας Λένιν, το διεθνές προλεταριάτο, οι αρχηγοί μας Στάλιν, Δημητρώφ και Ζαχαριάδης. Γι' αυτό σύντροφοι, πρέπει να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του αγώνα» και άλλες τέτοιες μαλακιές, για να καταλήξει στο τέλος: «Αυτός που θα αρνηθεί να πάει στη Μακρόνησο για να βροντοφωνάξει «Ζήτω το κόμμα!», αυτός σύντροφοι, έσπασε, κουράστηκε ή πέρασε στην αντίδραση δουλεύοντας γι' αυτήν! Γι’ αυτό αυτοί πρέπει να απομονωθούν... Επίσης πρέπει να γνωρίζουμε πως ο μεγάλος εχθρός του διεθνούς προλεταριάτου είναι ο Τροτσκισμός, γι^’ αυτό πρέπει να παραμείνουμε άγρυπνοι για την περιφρούρηση του κόμματος από τους «σοσιαλοφασίστες – πράκτορες και άλλα ζουρλά». Θυμάμαι και μούρχεται να  κάνω εμετό! Γυρίζοντας στο Γιώργη είπε:

-   Είσαι τυχερός που δεν ήσουν στην ηλικία να γνωρίσεις αυτούς τους Κρετίνους, μα θα μου πεις, μήπως τώρα τελείωσαν; Όχι φίλε μου, αυτοί φάγαν και τρων ακόμα τους αγωνιστές του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας. Θυμάμαι πως, όταν ο στραβολαίμης τελείωσε, μας ρώτησε αν έχουμε καμιά ερώτηση, το καθιερωμένο ξέρεις. Κανένας σύντροφος δε μιλούσε αλλά και κανένας δεν έδειχνε πως ήταν ευχαριστημένος με τη γραμμή του κόμματος. Τότε δεν άντεξα και σήκωσα το χέρι να μου δώσει το λόγο. Πραγματικά εκείνη την ώρα ένιωθα τόσο μικρός, πιο μικρός κι από νήπιο. Πέρασε μια ιδέα, σαν αστραπή, απ' το μυαλό μου, πως αν πράγματι εμείς οραματιζόμαστε μια ανθρώπινη κοινωνία και δεχόμαστε να την καθοδηγούν αυτά τα κνώδαλα. Ε! τότε, μα το Θεό, είμαστε μαλακές με δίπλωμα! Απ' αυτές τις σκέψεις με διέκοψε η αποκρουστική φωνή του. Έτσι ξερά:

«- Σύντροφε, λέγε!» Και βγάζοντας την ταμπακέρα του με χαμηλωμένα μάτια, λες και μ' έγραψε στ' αρχίδια του, άρχισε να στρίβει το τσιγάρο του. Τέλος πήρα το λόγο:

- Σύντροφε, του λέω, θέλω να ρωτήσω, αφού μπορούμε να το σκάσουμε και να πολεμήσουμε τους μοναρχοφασίστες, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κόμμα επιμένει να οδηγηθούμε με τη θέληση μας σαν σφαχτάρια στο σφαγείο!...

Τότε γύρισε ο στραβολαίμης και τι λες ότι μου είπε Γιώργη;

.'- ■'

«Αυτή η τοποθέτηση σου, σύντροφε, υποσκάπτει το κόμμα και δεν μπορώ παρά να εισηγηθώ τη διαγραφή σου, αν δεν ανακαλέσεις και δεν πειθαρχήσεις στις αποφάσεις του κόμματος!».

Ε! ρε παιδιά, εκείνη την ώρα μου ήρθε να του ακουμπήσω το όπλο απάνω του!

Με αγανάκτηση ο Μήτσος συνέχισε:

- Μετά θα μου πείτε έμενα για κομματόσκυλα! Ρε, πάρτε το χαμπάρι πως τα
κνώδαλα μας πάνε, τα κνώδαλα μας φέρνουνε! Τέλος πάντων, χέστα αυτά τώρα, πέρασαν!

Παμπόρης Θανάσης